NOCLEGI
ROZKŁADY
REKLAMA
Organizacja Narodów Zjednoczonych ustanowiła 25 marca jako Międzynarodowy Dzień Pamięci Ofiar Niewolnictwa, aby przypominać o historycznych okrucieństwach, które kiedyś stanowiły tragiczną rzeczywistość. Oprócz cierpienia ludzkiego, konsekwencje tych praktyk obejmują głównie zmiany demograficzne, które miały istotny wpływ na wiele obszarów Afryki.
Przez 400 lat ponad 15 milionów kobiet, mężczyzn i dzieci było ofiarami handlu niewolnikami. Głównie, prawie w 96% przypadków, handel ludźmi dotyczył transportu z Afryki do Ameryki. Momentem przełomowym był bunt niewolników z Saint-Domingue w 1791 r. – na fali rewolucji francuskiej na wyspie wybuchło powstanie, które po latach walk doprowadziło do ogłoszenia niepodległości Haiti 1 stycznia 1804 r. Trzy lata później Parlament Imperium Brytyjskiego całkowicie zakazał handlu niewolnikami. Dalszy rozwój historyczny był reakcją łańcuchową. Okres Kongresu Wiedeńskiego (1815) oraz stopniowe znoszenie niewolnictwa w koloniach przyczyniły się do jednoznacznego zakończenia tego okrutnego procederu – niewolnictwo zostało uznane za nielegalne.
Transatlantycki handel niewolnikami – element światowego handlu trójkątnego, prowadzonego w basenie Oceanu Atlantyckiego od XVI do XIX w. Istotą handlu trójkątnego był transport:
Zdecydowaną większość niewolników transportowano z Afryki Zachodniej na kontynent amerykański. Skala tego procederu była tak wielka, że w XVIII w. czarnoskórzy niewolnicy z Afryki stanowili największą społeczność imigrantów w Nowym Świecie. Większość niewolników trafiała do Ameryki Południowej i na Karaiby, będące obszarem zaciekłej rywalizacji gospodarczej europejskich imperiów kolonialnych.
Niewolników uznawano przy tym za towar, który należy szybko przetransportować do Ameryki, gdzie sprzedawano ich właścicielom rozwijających się wówczas plantacji kawy, tytoniu, trzciny cukrowej, bawełny i innych roślin. Niewolnicy pracowali także w kopalniach złota i srebra, na polach ryżowych, przy wycince drzew oraz jako służba w domach bogatych właściciel
Niewolnicy przetransportowani do Ameryki byli wykorzystywani w posiadłościach wszystkich europejskich państw kolonialnych. Największą rolę odgrywali w koloniach portugalskich (Brazylia) oraz brytyjskich i francuskich posiadłościach na Karaibach (głównie przy uprawie trzciny cukrowej). Pierwsze transporty niewolników dotarły jednak w 1502 r. na hiszpańską Hispaniolę (obecnie Haiti). W 1513 r. pierwsi niewolnicy dotarli na Kubę, w 1518 r. na Jamajkę, zaś w 1526 r.– do Hondurasu, Gwatemali oraz na obszar przyszłych Stanów Zjednoczonych.
Przez 400 lat ponad 15 milionów kobiet, mężczyzn i dzieci było ofiarami handlu niewolnikami. Głównie, prawie w 96% przypadków, handel ludźmi dotyczył transportu z Afryki do Ameryki. Momentem przełomowym był bunt niewolników z Saint-Domingue w 1791 r. – na fali rewolucji francuskiej na wyspie wybuchło powstanie, które po latach walk doprowadziło do ogłoszenia niepodległości Haiti 1 stycznia 1804 r. Trzy lata później Parlament Imperium Brytyjskiego całkowicie zakazał handlu niewolnikami. Dalszy rozwój historyczny był reakcją łańcuchową. Okres Kongresu Wiedeńskiego (1815) oraz stopniowe znoszenie niewolnictwa w koloniach przyczyniły się do jednoznacznego zakończenia tego okrutnego procederu – niewolnictwo zostało uznane za nielegalne.
Transatlantycki handel niewolnikami – element światowego handlu trójkątnego, prowadzonego w basenie Oceanu Atlantyckiego od XVI do XIX w. Istotą handlu trójkątnego był transport:
- wyrobów szybko rozwijającego się przemysłu (m.in. broń, tkaniny, wyroby żelazne) z Europy do Afryki,
- siły roboczej z Afryki do Ameryki,
- produktów wytworzonych na plantacjach (takich jak: cukier, bawełna, tytoń) oraz surowców (np. drewno, surowce mineralne) z Ameryki do Europy.
Zdecydowaną większość niewolników transportowano z Afryki Zachodniej na kontynent amerykański. Skala tego procederu była tak wielka, że w XVIII w. czarnoskórzy niewolnicy z Afryki stanowili największą społeczność imigrantów w Nowym Świecie. Większość niewolników trafiała do Ameryki Południowej i na Karaiby, będące obszarem zaciekłej rywalizacji gospodarczej europejskich imperiów kolonialnych.
Niewolników uznawano przy tym za towar, który należy szybko przetransportować do Ameryki, gdzie sprzedawano ich właścicielom rozwijających się wówczas plantacji kawy, tytoniu, trzciny cukrowej, bawełny i innych roślin. Niewolnicy pracowali także w kopalniach złota i srebra, na polach ryżowych, przy wycince drzew oraz jako służba w domach bogatych właściciel
Niewolnicy przetransportowani do Ameryki byli wykorzystywani w posiadłościach wszystkich europejskich państw kolonialnych. Największą rolę odgrywali w koloniach portugalskich (Brazylia) oraz brytyjskich i francuskich posiadłościach na Karaibach (głównie przy uprawie trzciny cukrowej). Pierwsze transporty niewolników dotarły jednak w 1502 r. na hiszpańską Hispaniolę (obecnie Haiti). W 1513 r. pierwsi niewolnicy dotarli na Kubę, w 1518 r. na Jamajkę, zaś w 1526 r.– do Hondurasu, Gwatemali oraz na obszar przyszłych Stanów Zjednoczonych.
PRZECZYTAJ JESZCZE
